ΣΠΟΥΔΗ ΚΑΙ ΩΔΗ ΣΤΑ 42195 Σημαντήρας Γιάννης

ΝΑΙ, ΝΑΙ, να γράψουμε λίγα λόγια για τον Μαραθώνιο. Και από πού αρχίζουμε; Μα -λογικό μοιάζει- αρχίζουμε από το πρώτο χιλιόμετρο. Αλλά από ποιο πρώτο χιλιόμετρο; Του αγώνα; Ή, μήπως, το πρώτο χιλιόμετρο κάθε προπόνησης; Γιατί ο Μαραθώνιος έχει πριν, έχει κατά τη διάρκεια, έχει και μετά (το οποίο «μετά» δεν κάνει να το ξεχνάμε). Κι ο αμέσως επόμενος προβληματισμός προκύπτει σουβλερός: Να μιλήσουμε σε πρώτο πρόσωπο ή γενι-κά και μάλλον αφηρημένα; Κι ύστερα, πώς να τα πούμε; Σε τι τόνο; Εξομολογητικό; Και πώς θα αποφύγουμε τις φτηνές τυποποιήσεις, τον βλοσυρό διδακτισμό, την από καθέδρας ξερολίαση, τον ψευτοσυναισθηματισμό;
Σε τόνο εξομολογητικό (μετά συγχωρήσεως) θα τα πούμε. Και εδώ τελειώνουν τα ερωτήματα. Μπορεί να αρχίζει μια αφήγηση. Μια αφήγηση που θάχει μπόλικο ζουμί. Χάριν συντομίας, θα την περικόψουμε στα απολύτως αναγκαία. Στο πώς γίνεται ένας 51χρονος να σπάει κατά, πάνω κάτω, τέσσερα λεπτά το ρεκόρ του από τέσσερα χρόνια πριν. Με αυστηρά μελετημένες και σκληρές προπονήσεις, θα πει κάποιος. Θα γελάσω εγώ. Είναι η πρώτη φορά που δεν έμεινα πιστός σε κανένα πρόγραμμα, γιατί ΔΕΝ είχα πρόγραμμα. Έκανα, κυρίως, το πρόγραμμα των φίλων μου. Κι αυτή ήταν η δραστική αλλαγή στον τρόπο προπόνησης. Από μονήρης τρέχτης, τα περισσότερα προπονητικά τρεξίματα τα εκτέλεσα με φίλους. Μου φάνηκε σαν να μοιραζόμασταν τον πόνο. Παρέμεινα εξίσου επιφυλαχτικός με τους προπονητές και όσους δηλώνουν «προπονητές». Επέμεινα αυτοπροπονούμενος. Self-coached το λέμε στα χωριά μας. Διάβασα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά (γιατί το κωλοτρέξιμο δεν έχει μόνο πρακτική εξ-άσκηση, αλλά και μελέτη). Ξέχασα τα προπονητικά πρωτόκολλα. Στην ουσία, τα καταπάτησα. Λειτούργησα αντιπροπονητικά. Μεγάλος όγκος (για κάποιους). 700χιλιόμετρα ο Γενάρης, 600 σχεδόν κατά μέσο όρο ανά μήνα. Αλλά δεν κρύβω ότι γύρω μου βρέθηκαν αγαπημένα πρόσωπα και συγγενείς, που με τάισαν καλά. Να τη κι άλλη μια αλλαγή. Η όσο γίνεται σχολαστικότερη προσκόλληση στην αποκατάσταση. Να φας γρήγορα μετά την προπόνηση, να μη φας ανοησίες, να μασήσεις καλά, να κοιμηθείς λίγο, να πας στη δουλειά, όπως όλοι. Run, Eat, Sleep, Work, A Little Love. Repeat. Ακούγεται ρομποτικό, και -μα τους χίλιους αφέτες- δεν είναι εύκολο. Χάνεις συναυλίες, χάνεις εξόδους, κινδυνεύεις να γίνεις αντικοινωνικός, αγωνίζεσαι να δεις το παιδί σου, οι γύρω σου (δικιολογημένα) επαναλαμβάνουν «εσύ δεν αφήνεις το τρέξιμο για κανέναν από μας!».
Eίτε είσαι ελίτ είτε αγκομαχάς να τερματίσεις είτε ιδροκοπάς για συγκεκριμένη επίδοση στα 42195, ένα είναι το κρίσιμο: να ισορροπήσεις τη δρομική με την εξω-δρομική ζωή. Να ανακαλύψεις τη χρυσή τομή ανάμεσα στη δρομική δράση σου και τις οικογενειακές, κοινωνικές, επαγγελματικές και άλλου τύπου υποχρεώσεις σου. Να νιώθεις δρομέας, χωρίς να πάψεις να νιώθεις άνθρωπος, αδερφός, γιος, σύζυγος, εραστής, φίλος, μπαμπάς, ο μονόχνοτος απομονωτικός που ζει και αναπνέει για να τρέχει και μόνο. Τα ρεκόρ θα έρθουν και θα παρέλθουν, τα μαλλιά θα γκριζάρουν, οι επιδόσεις κάποτε θα πάρουν την κατιούσα (την ανιούσα, αν το δούμε μαθηματικά). Αλλά ο Μαρα-θώνιος θα σου έχει μάθει να συνδυάζεις δρομιλίκι με ανθρωπιά.
Θα σούχει μάθει κι άλλα πολλά. Υπομονή. Υπομονή εις τον κύβο. Δεν βγαίνει αυτή η απόσταση χωρίς υπομονή. Θα σούχει μάθει αριθμητική! Θα τρέχεις προς τον τερματισμό, και θα αναγκαστείς να υπολογίζεις αδιάκοπα. Προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς, διαιρέσεις. Θα σούχει μάθει (χμ, ελπίζουμε) τον στοιχειώδη σεβασμό προς τον συναθλητή. Θα σούχει μάθει να λαμβάνεις υπόψιν τον αστάθμητο παράγοντα. Όπως ότι (ακόμα κι αν η προετοιμασία βγήκε άψογη, ακόμα κι αν η βελόνα τής ζυγαριάς σου τη μέρα τού αγώνα στέκει στο ιδανικό σημείο, ακόμα κι αν αισθάνεσαι ακμαίος / ευδιάθετος / αισιόδοξος, ακόμα κι αν όλα φωνάζουν ότι το αποτέλεσμα θα γεννηθεί ευτυχές), εσύ μπορεί να χάσεις το λεωφορείο για την αφετηρία στη Νέα Πέλλα.
Και τότε θα ζήσεις έναν Μαραθώνιο-πριν-τον-Μαραθώνιο. Επιστρατεύεις όση ψυχραιμία σούχει απομείνει. Και ζητάς από πρόσωπο που σε αγαπά, να σε πάει με το αυτοκίνητο.
Τελικά, δεν γίνεται να τρέξεις μόνος έναν Μαραθώνιο (επιτυχημένα). Τελικά, ο Μαραθώνιος είναι ομαδική υπόθεση. Τελικά, οι κοντινοί σου άνθρωποι τρέχουν μαζί σου. Όχι μόνο με τη σκέψη τους και τη συμπαράστασή τους. Ενίοτε και με το αυτοκίνητο. Σαν τρελοί για να προλάβουν την αφετηρία. Σου. Γιατί, αν δεν (αξιωθείς να) φτάσεις στην αφετηρία, δεν θα τα καταφέρεις να περάσεις τη γραμμή τερματισμού. Αυτός είναι ο μόνος νόμος χωρίς εξαιρέσεις που ρυθμίζει τα του Μαραθωνίου. Όλα τα άλλα τα εξατομικεύεις. Κατά το δοκούν.

Γιάννης Γ. Σημαντήρας
Γιάννης Γ. Σημαντήρας (John Simandiras)
φωτό: Δημήτρης Τοσίδης